Win een fotoshoot! Vandaag is het blue Monday. Wetenschappelijk berekend of stunt van de reclamemensen, het maakt niet uit: blue Monday is al jaren een feit. Het is de 3e volle week van januari. De feestdagen liggen al weer ruim achter je, de zomervakantie is nog lang niet in zicht en de eerste goede voornemens zijn al weer gesneuveld. Als je het niet was zou je er bijna alsnog depressief van worden. Daar gaan we dus wat aan doen.
Tijd voor wat leuks: ik geef een fotoshoot weg. Een shoot die het leven laat zien zoals het echt is, want het is allemaal zo beroerd nog niet (voor de meeste mensen dan). Niet geposeerd, geen ingewikkeld gedoe. Gewoon jullie die doen wat jullie altijd doen. Het enige wat anders is, is dat ik er bij ben.
Wie gun jij zo’n fotoshoot? Iemand die het nu echt kan gebruiken misschien? Een vriendin die (bijna) moeder is geworden van een kleintje? Of opa en oma die al zo vaak op de kinderen gepast hebben? Of misschien gewoon jezelf?
Twijfel je wat voor shoot je wilt? Kijk hier voor de verschillende voorbeelden.
Wil jij zo’n fotoshoot winnen? Kijk dan op mijn Instagram op Facebookpagina voor de voorwaarden.
Ik geef twee shoots weg: eentje via Facebook en eentje via Instagram. Je kunt dus twee keer meedoen.
Op maandag 27 januari maak ik de winnaar bekend op deze social media kanalen.
Voorwaarden van deelname: je gaat ermee akkoord dat
het een ongeposeerde shoot is (dus geen familieportretten, geen schoolfotokapsels en geen tandpastaglimlachen) en
dat ik de foto’s naderhand mag gebruiken op mijn site en social media.
Over waarom het zo belangrijk is om foto’s van je gezin te hebben.
Vroeger, lang lang geleden, hadden we thuis een videoband van Harrie Jekkers. Het gelijk van de koffietent. Ik heb hem zo vaak gezien dat ik hem helemaal kon meepraten. Eén van de nummers die me is bijgebleven heet Later is al lang begonnen. Toen zong ik het gedachteloos mee. Maar vandaag speelde de tekst door mijn hoofd.
Sparend voor later ga je straks ook sparend dood. Nou is dat nooit echt mijn makke geweest. In letterlijke zin. Maar als je het hebt over het uitstellen van dingen voor later, dan wel. En daar begin ik toch steeds meer van terug te komen. Ik heb te veel mensen gezien de laatste tijd die “later” niet meer mee mogen maken of daar nu in angst voor leven.
Het enige wat ik echt spaar voor later, dat zijn foto’s. Ik probeer er zo veel mogelijk te maken. De kinderen veranderen zo snel. Grappige dingen die ze vandaag doen, doen ze morgen al niet meer. En waar ik bij de oudste dacht: dat vergeet ik toch nooit…wel dus. Na een jaar al. Dus ik leg ze vast. Mooie herinneringen van nu, voor later. En later kan al volgende week zijn, dat maakt niet uit. Maar gewoon een moment om terug te kijken op wat er is en hoe mooi we het eigenlijk hebben.
Het is mijn drive geweest om als gezinsfotograaf te gaan werken. Omdat ik ook anderen gun om eens stil te staan en van een klein afstandje naar hun gezin te kijken en te zien hoe goed ze het eigenlijk voor elkaar hebben.
Om dezelfde reden ben ik een fotoproject begonnen in ons eigen gezin. Elke dag een foto, wat aan het eind van het jaar een album wordt van 366 pagina’s. Eén voor elke dag van 2020. En juist die foto’s helpen om te zien dat het de kleine simpele dingen zijn die het nu zo mooi maken. Dwars door het enorme slaaptekort heen. Dwars door de meltdown rond etenstijd heen. Dwars door de doorgelekte luiers heen. Het is goed zoals het is. Het is mooi zoals het is. En dat mogen we wat mij betreft allemaal wel wat meer beseffen.
Zo, de feestdagen zijn weer voorbij. De familiekiekjes onder de boom en aan tafel zijn weer gemaakt. Heb je je camera al weer opgeborgen tot de volgende vakantie? Of maak je ook foto’s van de momenten ertussenin?
Ik vind dat juist de leukste momenten. Niet dat ik met Kerst geen foto’s maak, leuke tijd juist, fijn om daar voor later warme herinneringen aan te bewaren. Maar zeker met kleine kinderen is het zo waardevol om ook van alle momenten daartussenin foto’s te maken.
Ik ben zo blij dat mijn ouders vroeger ook foto’s maakten buiten de vakanties om. Er gingen standaard 2-3 rolletjes van 36 mee op vakantie, maar ook van andere momenten zitten er foto’s in het album. Bijvoorbeeld van samen met mijn vriendinnetje verkleden in zelfgemaakte kleding (met nietjes aan elkaar gehecht) is iets wat ik anders allang vergeten zou zijn. Of kaarten met opa. Ik was zo trots dat ik keer op keer op keer van hem kon winnen. Mócht winnen, zo ontdekte ik later. En dan die wazige foto aan tafel met oma. Ik in mijn bruidsjurk. Dat bleek de laatste foto te zijn die van ons samen gemaakt is. Dierbare herinneringen, zeker omdat er mensen op die foto’s staan die er nu helaas niet meer zijn of met wie het contact wat is verwaterd.
En weet je, je weet niet wat later je brengt. Niets is vanzelfsprekend. Dus hup, haal die camera weer uit de kast. Leg hem binnen handbereik en klik eens wat meer terwijl je geniet van de mensen en de leuke momenten om je heen. Vind je het moeilijk? Overweeg dan eens om iemand anders een moment uit jullie leven vast te laten leggen. Leuk voor jezelf, maar ook een geweldig cadeau voor je kinderen. Voor later. Hoe later er dan ook uit ziet.
Echt van vroeger. Oranje tafelkleed, groene stoelen, oma’s handtas op tafel. En inclusief de afgeknipte randen zoals mama vingers voor de lens of andere storende elementen professioneel wegwerkte van de foto’s 😉Samen met mijn vriendinnetje Maaike en onze poppen. Volgens mij één van de weinige keren dat ik echt met mijn pop gespeeld heb. Ik was niet echt een poppenkind.Fijn dat ook andere mensen foto’s hebben gemaakt tijdens onze bruiloft. De laatste foto samen met oma…
Nieuw jaar, nieuwe ronden, nieuwe kansen. Dat betekent: tijd voor goede voornemens. Nou moet ik bekennen dat ik daar eigenlijk nooit aan doe. En uit principe al helemaal niet op 1 januari.
En als ik dan toch aan het bekennen ben: ik doe eigenlijk het hele jaar aan goede voornemens. En ik vergeet ze meestal net zo snel als ik ze bedacht heb. Stoppen met suiker eten bijvoorbeeld, maart 2019. Zeker 3 weken volgehouden. Eerder naar bed, oktober 2019. Twee nachten gelukt, hooguit.
Dat is wat bij me past: iets nieuws lezen, daar heel enthousiast over zijn en daarna zo enthousiast zijn over het volgende dat ik het eerste al weer vergeten ben.
Maar ik heb het afgelopen jaar ook wat geleerd over mezelf. Als ik ergens écht enthousiast over ben, als ik iets écht graag wil, dan vergeet ik het niet zomaar. Dan houdt het me dag en nacht bezig. En laat ik dat nou gevonden hebben in 2019. Het was geen voornemen, niet een idee dat op het eerste gezicht wel aardig lijkt, met de gedachte van laat ik dat maar eens gaan doen. Het was iets wat ik écht graag wil, voor nu en voor heel veel jaar na nu. En wat ik helemaal heb uitgewerkt in een plan. Ik wilde fotograaf worden. Rephrase: ik wil fotograaf zijn. En niet zomaar één. Ik wil een goede fotograaf zijn, die gezinnen op een treffende manier weet vast te leggen. Met de liefdevolle, grappige en verdrietige momenten die bij het gezinsleven horen. Ik wil dat mensen blij zijn met de foto’s die ik voor hen maak. Omdat ik blij word van andere mensen blij maken. Dat wil ik. En daar werk ik aan. Met een plan.
Want als je fotograaf bent zoals ik dat wil zijn, dan ben je ook ineens ondernemer. En dat is meer dan een vak. Zeker als je dat naast een baan in loondienst doet. Evenveel werk in veel minder tijd. En met nog nul ervaring als ondernemer. En als je beginnend fotograaf bent, wil je beter worden in wat je doet (hopelijk ook als je niet beginnend bent, maar dat is een ander verhaal). En als je beginnend fotograaf bent, heb je ook nieuwe spullen nodig (waarschijnlijk ook als je niet beginnend bent, never ending story). En een site, en een idee over hoe je jezelf op de kaart zet. En een huisstijl. En kennis over administratie, belasting en andere dingen waar je als enthousiaste starter helemaal niet over na wilt denken. Maar dat moet dus wel. Een plan dus. Stap voor stap aan de slag. En dan lukt het. Echt!
Ik ben trots op wat ik afgelopen jaar heb gedaan en geleerd. Ik heb een website gemaakt, geen idee dat ik dat kon. Ik heb dingen geleerd over social media, contentkalenders en inhaakkalenders, dat een logo eigenlijk een beeldmerk heet. Ik heb me verdiept in belasting en administratie. En intussen probeer ik elke dag een betere fotograaf te zijn dan de dag ervoor.
Dus, voordat je je op blue monday teleurgesteld afvraagt waarom je je goede voornemens al weer hebt losgelaten, bedenk je eens wat je nu écht graag wilt. Wat jíj́ wilt. Voor jezelf. Niet voor iemand anders. En hoe ziet dat er dan precies uit? Kun je het echt voor je zien? Welke kleine stappen kun je zetten om daar dichter in de buurt te komen? En kun je oprecht blij zijn als je het eerste stapje hebt gezet? Of zie je vooral wat je nog niet hebt bereikt?
Ik ben heel benieuwd naar jouw plannen om te gaan realiseren wat jij echt wilt. En als je het leuk vindt om samen over die plannen na te denken, dat vind ik ook heel leuk. Dus laat het me weten!
Op een zonnige zondagmorgen rijd ik naar het Belgische Poppel voor een familieshoot. Terwijl ik in de auto mijn spullen nog bij elkaar aan het rapen ben gaat de voordeur al open en word ik opgewacht door Astrid en twee enthousiaste kids. Frederique van 2 is nog een beetje verlegen, maar durft toch al te vertellen over haar knuffel. Floris van 4 is er helemaal klaar voor en staat in de showmodus. Na een kopje thee is het tijd om aan het badritueel te beginnen. De kleine dame zit lekker te spelen met een beetje shampoo en een lepeltje. Hoeveel heb je nodig om het naar je zin te hebben? Floris wil niet in bad. Hij wil veel liever onder de douche. Later blijkt waarom: hij heeft van papa geleerd om slidings te maken onder de douche, en dat wil hij me graag laten zien. Keer op keer kwam hij op zijn billen voorbij geschoven, zo grappig! Geweldig om te zien hoe snel de kinderen het goed vonden dat ik dichtbij kwam.
Intussen was papa Ruud er bij gekomen en gelijk tot “chef haartjes” gebombardeerd. Met een mooie staart voor de kleine dame en stoere gel voor de kleine man was het extra genieten van een heerlijk Brabants (Vlaams?) worstenbroodje en chocolademelk met slagroom.
Daarna was het tijd om naar buiten te gaan, we gingen lekker naar het bos met dit prachtige weer. Daar bleek ik niet de enige fotograaf: ook Floris had zijn camera meegenomen. Een houten dat wel. Maar je moet ergens beginnen toch?
Gewoon een zondagochtend in het Brabantse Den Hout. Ik ben op bezoek bij Peter en Rianne en hun 3 kinderen, twee energieke jongens en een meiske van net een jaar oud. We hebben afgesproken voor een fotoshoot van hun gezin van 4 uur. Als ik aankom wordt net de ontbijtboel opgeruimd. De kids wervelen al door het huis, maar moeten zich nog wel aankleden. Dus we beginnen boven vandaag. Terwijl de oudste van de hoogslaper af springt verstopt zoon nummer twee zich onder het dekbed: hij wil absoluut niet op de foto!
Terwijl de kleine meid een dutje doet, gaat het dagprogramma van de rest in sneltreinvaart verder: spelletje spelen, bramen plukken met papa, stoeien met mama, heel veel potjes dammen, superhoog schommelen en voor het eerst wiebelen op de skeelers.
En nóg was de energie niet op. Het was een ochtend vol vrolijkheid en af en toe een traantje, maar dat hoort erbij als je zo hard aan het spelen bent.
En zoonlief die niet op de foto wilde? Hij vond de foto’s geweldig!
