Sinds vorig jaar maak ik, in samenwerking met Defensie, onder de naam Project Thuisfront, fotoreportages van gezinnen van wie één ouder voor een aantal maanden (of zelfs meer dan een jaar) is uitgezonden naar een plek heel ver hiervandaan. De thuisblijvers krijgen een slideshow, de uitgezonden ouder krijgt als verrassing een album bezorgd met een inkijkje in het leven thuis. Voor mij persoonlijk: te belangrijk om niet te doen.
Want dit project doet me wat, iedere shoot opnieuw. Ik ben steeds weer geraakt door de (veer)kracht van de thuisblijvers, door de kinderen die er allemaal op hun eigen manier mee omgaan en de ouders die papa en mama tegelijk zijn en zorgen dat alles zo goed mogelijk doordraait. Corona of niet. En ook de uitgezonden ouder doet het wat, om te zien hoe het er thuis aan toe gaat. Niet de schoolfoto’s, maar de dingen waar het écht om gaat: samen ontbijten op zondagochtend, avondritueel met de kids, boekje lezen op bed. De kracht van de thuisblijver, maar ook de traantjes als het tegenzit en de hoopgevende pot met snoepjes die steeds leger raakt, waardoor de kindjes zien dat papa bijna thuiskomt.
Maar één shoot springt er bovenuit. Ik had mezelf al met zwangerschapsverlof gestuurd, maar toen las ik over dit kleine frummeltje van wie de papa op uitzending is gegaan toen ze 2 weken (!) oud was. Neem even de tijd om het je voor te stellen.
Wat denk je? Hoe zou jij dat vinden? Hoe zou je het doen?
Als moeder die 24/7 verantwoordelijk is voor alles, inclusief de gebroken nachten, de onzekerheden die je als jonge moeder hebt en de onmogelijkheid om te sparren met je partner over of je het wel goed doet.
Maar stel je ook de vader voor, die voor zijn werk aan het doen is wat hij het liefste doet, superbelangrijk werk ook, maar die wel de eerste 4 maanden van zijn dochter moet missen. Hoe groei je in die rol als je thuiskomt?
Dat voorstellen, dat doe ik dus een hoop. Tel daar een gezonde portie zwangerschapshormonen bij op en je kunt wel raden hoe het verder ging: hup, weg verlof en op pad met de camera. Fijn dat zo’n kleine baby nog nergens heen gaat, daar had ik in deze fase van de zwangerschap echt niet meer achteraan kunnen rennen. En zo werd het een relaxte shoot, die precies duidelijk maakt hoe het leven eruit ziet met zo’n kleine frummel in huis.
En tussendoor natuurlijk gesprekken van moeder tot moeder, want zo gaat een shoot met mij in huis. Ik ben gewoon op visite en maak toevallig ook foto’s.
Hier lees je meer over Project Thuisfront. En hier over mijn stijl van fotograferen. Neem gerust contact op als je meer wilt weten of ook een shoot wilt boeken.
