Sinds vorig jaar maak ik, in samenwerking met Defensie, onder de naam Project Thuisfront, fotoreportages van gezinnen van wie één ouder voor een aantal maanden (of zelfs meer dan een jaar) is uitgezonden naar een plek heel ver hiervandaan. De thuisblijvers krijgen een slideshow, de uitgezonden ouder krijgt als verrassing een album bezorgd met een inkijkje in het leven thuis. Voor mij persoonlijk: te belangrijk om niet te doen.
Want dit projectdoet me wat, iedere shoot opnieuw. Ik ben steeds weer geraakt door de (veer)kracht van de thuisblijvers, door de kinderen die er allemaal op hun eigen manier mee omgaan en de ouders die papa en mama tegelijk zijn en zorgen dat alles zo goed mogelijk doordraait. Corona of niet. En ook de uitgezonden ouder doet het wat, om te zien hoe het er thuis aan toe gaat. Niet de schoolfoto’s, maar de dingen waar het écht om gaat: samen ontbijten op zondagochtend, avondritueel met de kids, boekje lezen op bed. De kracht van de thuisblijver, maar ook de traantjes als het tegenzit en de hoopgevende pot met snoepjes die steeds leger raakt, waardoor de kindjes zien dat papa bijna thuiskomt.
Als je doet wat papa eigenlijk altijd met de kleine doet.
Maar één shoot springt er bovenuit. Ik had mezelf al met zwangerschapsverlof gestuurd, maar toen las ik over dit kleine frummeltje van wie de papa op uitzending is gegaan toen ze 2 weken (!) oud was. Neem even de tijd om het je voor te stellen.
Wat denk je? Hoe zou jij dat vinden? Hoe zou je het doen?
Als moeder die 24/7 verantwoordelijk is voor alles, inclusief de gebroken nachten, de onzekerheden die je als jonge moeder hebt en de onmogelijkheid om te sparren met je partner over of je het wel goed doet.
Maar stel je ook de vader voor, die voor zijn werk aan het doen is wat hij het liefste doet, superbelangrijk werk ook, maar die wel de eerste 4 maanden van zijn dochter moet missen. Hoe groei je in die rol als je thuiskomt?
Dat voorstellen, dat doe ik dus een hoop. Tel daar een gezonde portie zwangerschapshormonen bij op en je kunt wel raden hoe het verder ging: hup, weg verlof en op pad met de camera. Fijn dat zo’n kleine baby nog nergens heen gaat, daar had ik in deze fase van de zwangerschap echt niet meer achteraan kunnen rennen. En zo werd het een relaxte shoot, die precies duidelijk maakt hoe het leven eruit ziet met zo’n kleine frummel in huis.
En tussendoor natuurlijk gesprekken van moeder tot moeder, want zo gaat een shoot met mij in huis. Ik ben gewoon op visite en maak toevallig ook foto’s.
Veelbelovend leek het, 2020. Nieuwe kansen op gebied van fotografie, heel veel om te ontdekken aan het ondernemerschap en veel mooie shoots in de agenda. En toen, nou ja, je weet wel. Wat een jaar…
Thuis zitten, shoots afgebeld, enorme dip, er ook weer uit geklommen met mijn omdenkers project en nu, als ik terugkijk, heb ik toch een enorm aantal leuke shoots gedaan. Thuisfrontshoots, zomershoots en vakantieshoots. En net zo veel mooie mensen ontmoet en fijne gesprekken gehad. Want dat is wat het voor mij zo’n mooi vak maakt: de creatieve kant van de fotografie kunnen combineren met het echt leren kennen van de mensen bij wie ik op bezoek kom. Fijne gesprekken, fijne mensen en fijne herinneringen om op terug te kijken. En dat doe ik ook echt. Ondanks alles was het een ontzettend waardevol jaar.
Ik heb een kleine compilatie gemaakt van afgelopen jaar. Kijk je mee?
Wil jij komend jaar ook een herinnering aan jullie dagelijks leven vastgelegd hebben? Wees er dan snel bij, door zwangerschapsverlof ben ik niet het hele jaar te boeken. Neem contactmet me op, dan zoeken we een datum die ons allemaal past.
Stel, je bent 7 en je vader is een half jaar naar heul ver weg. Zo ver weg als je op school met aardrijkskunde nog niet gehad hebt. En dan ben je thuis met mama en je zusje. Ook leuk, maar niemand kan zo goed voorlezen als papa. En naar papa kan je zwaaien als je helemaal zelf naar het skateparkje aan de overkant van de weg gaat. Dat kan papa namelijk zien vanaf de bank in de woonkamer. Maar nu dus even niet.
Maar verder ben je gewoon een jongen van 7. Die hoort hoe de grote mensen over hem praten. Die graag goed zijn best wil doen op school, maar dat het soms lastig vindt met alle afleiding. Die ook gewoon met zijn zusje vecht om de stiften, want er is maar 1 goede rode en die heb je allebei NU nodig. Die graag een mooi verjaardagscadeau als verrassing voor mama koopt, en dat samen met papa en zus via Skype en bol.com ook gewoon fikst. En dan heel gespannen toekijkt of mama het wel leuk vindt.
Je bent die jongen van 7 die zo graag op zijn vader wil lijken. Die een supercoole legerkamer helemaal zelf heeft gestyled met allemaal gadgets die je zelf hebt onderhandeld op de legerspullenmarkt. Hoe gaaf is dat! En een camouflagepak, net als papa, met je naam erop.
Stel, je bent die jongen van 7. Die jongen die zo graag wil zijn als papa. Maar ook weer niet, want dan ben je zo vaak ver weg van huis en dat is eigenlijk helemaal niet leuk.
Van mijn fotoreportages maak ik altijd een album en een slideshow. Deze slideshow is het verhaal van dit gezin, en van deze lieve, stoere jongen in het bijzonder, met de muziek van papa en mama: “So close, no matter how far”.
Voor een Day in the Life reportage loop ik een aantal uur mee met jullie gezin. In mijn slideshow en album geef ik jullie terug hoe het (voor mij) voelt om jullie te zijn. Hoe het voelt om je zoon van 7 te zijn. Hoe het voelt om moeder te zijn van 2 peuters die echt wel heel lief zijn, maar die je af en toe zo graag even achter het behang zou plakken. Dat gevoel, die herinneringen, die krijg je terug na een paar uur Melissa op bezoek.
Neem gerust contact met me op als jij dit gevoel ook voor jouw gezin als permanente herinnering wilt hebben. Want sommige dingen komen nooit meer terug…
Tja wat was het eigenlijk, die shoot begin dit jaar? Was het een babyshoot of gezinsshoot? Eigenlijk was het allebei: het was een fotoshoot van een gezin waar kortgeleden een baby bij gekomen was.
En wat voor shoot! Dit was er eentje volgens het boekje: Ze zaten midden in een verbouwing. Ik arriveerde de dag voordat de sloophamer in de achterpui zou gaan. Gezin nog in pyjama toen ik aankwam. De croissantjes werden net in de oven gelegd en tijdens het ontbijt was het tijd voor het ochtendberaad: wat gaan we doen vandaag? Eerst in bad natuurlijk, dikke pret met de broers samen in het grote bad. Daarna werd de kleine dame wakker en was het tijd voor het kleine badje en een knusse voeding bij mama. Maar voeden met 2 grotere kinderen in huis is heel wat anders dan je eerste kind voeden: intussen moet er voorgelezen en mee gepuzzeld worden. Multitasken ten top!
Juist een shoot als deze maakt een waardevol album en slideshow: ik heb precies kunnen laten zien wie ze waren op dat moment in hun leven. Een herinnering voor de toekomst!
Als je bij mij een fotoshoot boekt krijg je na afloop natuurlijk de foto’s, maar ook altijd een album. Want mooie foto’s verdienen een mooiere plek dan een mapje op je harde schijf. Daarnaast maak ik ook een slideshow voor jullie met het verhaal van jullie dag op muziek gezet. Hieronder zie je de slideshow van deze shoot. Hieronder neem ik je mee in zomaar een zondagochtend bij dit gezin.
Omdat je wilt onthouden hoe jullie wáren, niet alleen maar hoe jullie er uitzagen.
Waarom documentaire gezinsfotografie? Iets meer uitleg graag…
Traditionele gezinsfotografie focust op hoe iedereen eruit ziet, op het maken van een zo mooi mogelijk plaatje, met perfecte belichting en fijne poses die geluk en geborgenheid uitstralen. Maar dat perfecte plaatje is niet perse het realistische plaatje. In ieder geval niet de hele dag… In documentairegezinsfotografie gaat het erom hoe het voelt, het gaat om de dagelijkse beslommeringen, de gelukkige en de minder mooie momenten. Het gaat om precies dat wat je je later herinnert van je kindertijd: de liefde, maar ook de ruzies en weer goedmaken, samen ontbijten op zondagochtend, uitgeschopte sokjes omdat blote voetjes gewoon fijner is.
Omdat ruzie maken er ook bij hoort.
Het leven met kleine kinderen is geweldig, maar ook ontzettend vermoeiend, druk en rommelig. Het gaat dwars door het hele huis heen, van kamer naar keuken naar boven in 5 minuten. Binnen, buiten, weer naar binnen. Je hebt soms niet eens de tijd om er bij stil te staan. Geen tijd om te beseffen hoe goed jullie het eigenlijk voor elkaar hebben.
Als je al weet wat er komen gaat, maar het kusje belangrijker vindt dan die roze plaksnoet op je wang.
Met mijn foto’s herinner je je later hoe het was om kind of ouder te zijn in jullie gezin. Niet in ieder willekeurig gezin, maar precies júllie gezin. Met jullie gebruiken, jullie manier om je liefde aan elkaar te tonen, jullie manier van ruzie maken en het weer goedmaken. Ik geef je herinneringen aan het favoriete shirt van je dochter. Beetje versleten, beetje te klein, maar het mag nog niet weg! Ik geef je herinneringen aan de favoriete houding van je zoon, die op zijn zij met zijn hoofd op zijn arm met de auto’s ligt te brrrroemen. Ik geef je de herinneringen aan de tijd dat je ‘s avonds op de bank ploft nadat de kinderen eindelijk op bed liggen. Herinneringen van samen chipjes eten op de bank voor de tv, herinneringen van op zondagochtend met alle kids in bad.
De beste manier om met je auto’s te spelen!
Met deze foto’s onthoud je hoe het echt was. En als we elkaar in de loop van de tijd vaker ontmoeten, zie je ook hoe jullie leven door de jaren heen verandert. Grotere kinderen, andere huisdieren, andere manier van spelen en ander interieur.
Met mijn foto’s kunnen jullie kinderen zien hoe veel er van ze gehouden werd (en wordt), hoe leuk jullie het hadden en ook dat het soms gewoon een beetje saai of mopperig was.
Als dit is wat je jezelf en je kinderen cadeau wilt geven, dan ben je aan het juiste adres.
Wie heeft het niet gedaan, nibb-its als ring, of bugles op je vingers? Als je dan ook nog toevallig een matchend shirt aan hebt is de fotograaf helemaal gelukkig ?
Wat is documentaire gezinsfotografie?
Het is niet zozeer een stijl, als wel een manier waarop de fotograaf te werk gaat.
Documentair betekent waarheidsgetrouw, wat inhoudt dat een documentair fotograaf een deel van de werkelijkheid laat zien. Een foto van een documentair fotograaf is nooit in scene gezet, mensen hoeven niet te poseren en ook niet daar te gaan staan waar het licht het mooist is. Je hoeft dus niet van tevoren naar de kapper, je huis hoeft niet opgeruimd, je hoeft niet na te denken over wat je wel of niet moet doen als die camera in de buurt is. Het enige wat je hoeft te doen is vader of moeder zijn, partner zijn en vooral: jezelf. Altijd strak in de make up? Dan ook als ik er ben. Op zondag tot 12 uur ‘s ochtends in je pyjama? Dan ook als ik er ben. Want dat is wie jullie zijn.
Omdat alleen opa zittend de schommel duwt en er altijd wat geks van maakt.. Dat maakt ons gezin ons gezin.
Makkelijk gezegd natuurlijk, gewoon zijn wie je bent. Dat valt al lang niet altijd mee zonder fotograaf in huis, maar nu drentelt er ook nog een dame met een camera om je heen.
Ten eerste: als ik bij jullie ben, dan probeer ik niet onzichtbaar te zijn. Dat lukt sowieso al niet met mijn 1 meter 80, maar het is ook compleet zinloos en heel ongezellig. Ik ben gewoon een tijdje bij jullie op bezoek. We kletsen, leren elkaar kennen en lachen allemaal even hard om de gekke fratsen van de kinderen. Dit maakt het voor jullie een stuk minder ongemakkelijk, en zo heb ik ook een leuke werkdag.
En het gaat niet alleen om de lol, als ik júllie moet laten zien op mijn foto’s dan moet ik ook de kans krijgen om jullie te leren kennen. Daarom duren mijn shoots ook minimaal 3 uur. Dan kunnen we elkaar rustig leren kennen, kunnen jullie wennen aan aan die camera in huis en kan ik ook jullie echte ik vangen.
En daarom sta ik ook niet achter een plant verscholen de foto’s te maken, maar zit ik er soms letterlijk middenin. Omdat dat de enige mogelijkheid is om het gevoel weer te geven hoe het was. Hoe het was om een peuter van 3 te zijn in jullie gezin. En hoe het was om moeder van 2 kleine dreutels te zijn aan het eind van een slopende dag.
Want dat maakt uiteindelijk de beste fotoreportage: herinneringen aan hoe het écht was.
Letterlijk er middenin: met de confetti tot in mijn ondergoed .
Wil je meer weten? Ben je enthousiast of heb je nog twijfels? Neem gerust contactmet me op, dan praten we samen verder over wat bij jullie gezin past. Als je eerst eens wilt kijken wat je van een reportage kunt verwachten, kijk dan eens bij de blogs of naar de slideshows van verschillende shoots op mijnyoutubekanaal.
Wat is fijner dan op een zonnige zaterdagmorgen aankomen op een nog rustig strand? Onder een strakblauwe lucht maakte ik kennis met Iris, Mischa en hun (bonus)kinderen voor een zomershoot met het hele gezin op het Scheveningse strand. De kinderen hadden geen tijd te verliezen en renden gelijk naar de zee. Er werd gespetterd, gelachen en gestoeid. Schelpjes gezocht, gespeeld en gekroeld. Precies zoals het hoort tijdens een dag aan zee!
Zo leuk om te zien dat de stiefbroers en -zus zich van dat hele stief en het leeftijdsverschil niks aantrokken. Hier is bonus echt het meest treffende woord: ik zag één hecht gezin dat ontzettend veel plezier met elkaar had op het strand. De groten speelden met de kleintjes, de kleintjes gingen papa natgieten (nouja, er naast maar dat was perongeluk) De groten plaagden de kleintjes en dat was het moment dat moeders zich fanatiek met de strijd ging bemoeien. Tot grote hilariteit van iedereen.
Zo simpel kan het zijn. Zo mooi kan het zijn.
Vakantie is bij uitstek de tijd van het jaar om herinneringen te maken met je gezin. Foto’s helpen je om die mooie momenten beter te onthouden. Dus maak ze en maak er veel! Zorg dat je er zelf vaker dan één keer op staat en probeer ook foto’s te maken met het hele gezin bij elkaar. En wat nog gaver is: neem een fotograaf mee! Dan hoef je een dag lang geen camera uit je tas te halen en alleen maar te genieten van de tijd samen met je gezin. Ik leg jullie mooie herinneringen met veel liefde voor jullie vast en maak zelfs het album voor je! Op deze pagina lees je meer over de shoots die ik deze zomer aanbied. Dat kan een zomershoot zijn op het strand, maar net zo goed in de bossen, op het vakantiepark of op de camping. Of neem gelijk contact op via het formulier hiernaast.
Op een dinsdagochtend was ik te gast bij Suzanne en haar meiden van bijna 3 en bijna 1 voor een korte gezinsshoot. Nog voor ik aankwam ging de deur al open en kreeg ik geen handje van Roos. Want: ze ging vandaag niks anders doen dan anders. En zo is het Roos! Dat is precies hoe een fotoshoot met mij eraan toegaat: je bent wie je bent en je doet wat je altijd doet. Al is het natuurlijk helemaal niet erg om even gedag te zeggen als er iemand binnenkomt 😉
Roos houdt er niet van om te poseren voor een foto, maar ze keek wel enorm uit naar mooie foto’s voor haar nieuwe jungle kamer. En dat is helemaal goedgekomen. Het was een gezellige ochtend met het vrolijke gekwebbel van Roos en de kleine Jasmijn die intussen al tijgerend heel ondeugend de wereld aan het ontdekken was. Er werd gekletst, gekroeld, gekieteld, getimmerd en stiekem met een vingertje van sinaasappelsap geproefd. Er werden koekjes gebietst bij de bakker, gewandeld met de kinderwagen en eendjes gevoerd, veilig van achter mama’s rug. Want oei wat kwamen ze ineens dichtbij!
Het zijn van die simpele dingen om op te schrijven. En er zijn vast genoeg gezinnen die samen boodschappen doen en de eendjes voeren. En toch is het bijzonder. Voor jullie. Omdat het jullie herinneringen zijn aan deze tijd. Leuk voor jezelf om terug te zien, van die heerlijke “o ja” momentjes. Maar ook voor deze twee meiden als ze wat groter zijn. Om te zien met hoe ontzettend veel liefde ze opgevoed worden. En dat gun ik iedereen.
Toen hij 11 dagen oud was maakte ik voor het eerst kennis met de kleine Lucas. Een piepklein, schattig kereltje met een enorme bos donker haar. Zo jong dat hij nog aan het vervellen was. Toen ik aankwam voor deze mini-fotoshoot lag hij heerlijk te drinken bij mama en dat hield hij een hele tijd vol. Ook al is hij in België geboren en heeft hij een Spaanse vader, zijn moeder is Nederlands, dus zo werd ik toch op beschuit met muisjes getrakteerd.
Na de voeding was het tijd om te kroelen met papa. En toen was het eigenlijk slaaptijd, maar net op dat moment kwamen zijn opa uit Nederland en zijn oom, neefje en nichtje uit Amerika op kraamvisite. Die wilden natuurlijk nog wel even kijken bij dat kleine mannetje. Het werd dus een fotoshoot met internationaal karakter! Neef en nicht bleken twee echte wervelwinden te zijn, maar toch viel kleine Lucas lekker in slaap in de woonkamer, onder toeziend oog van zijn trotse opa.
Win een fotoshoot! Vandaag is het blue Monday. Wetenschappelijk berekend of stunt van de reclamemensen, het maakt niet uit: blue Monday is al jaren een feit. Het is de 3e volle week van januari. De feestdagen liggen al weer ruim achter je, de zomervakantie is nog lang niet in zicht en de eerste goede voornemens zijn al weer gesneuveld. Als je het niet was zou je er bijna alsnog depressief van worden. Daar gaan we dus wat aan doen.
Tijd voor wat leuks: ik geef een fotoshoot weg. Een shoot die het leven laat zien zoals het echt is, want het is allemaal zo beroerd nog niet (voor de meeste mensen dan). Niet geposeerd, geen ingewikkeld gedoe. Gewoon jullie die doen wat jullie altijd doen. Het enige wat anders is, is dat ik er bij ben.
Wie gun jij zo’n fotoshoot? Iemand die het nu echt kan gebruiken misschien? Een vriendin die (bijna) moeder is geworden van een kleintje? Of opa en oma die al zo vaak op de kinderen gepast hebben? Of misschien gewoon jezelf?
Twijfel je wat voor shoot je wilt? Kijk hier voor de verschillende voorbeelden.
Wil jij zo’n fotoshoot winnen? Kijk dan op mijn Instagram op Facebookpagina voor de voorwaarden.
Ik geef twee shoots weg: eentje via Facebook en eentje via Instagram. Je kunt dus twee keer meedoen.
Op maandag 27 januari maak ik de winnaar bekend op deze social media kanalen.
Voorwaarden van deelname: je gaat ermee akkoord dat
het een ongeposeerde shoot is (dus geen familieportretten, geen schoolfotokapsels en geen tandpastaglimlachen) en
dat ik de foto’s naderhand mag gebruiken op mijn site en social media.
Gewoon een zondagochtend in het Brabantse Den Hout. Ik ben op bezoek bij Peter en Rianne en hun 3 kinderen, twee energieke jongens en een meiske van net een jaar oud. We hebben afgesproken voor een fotoshoot van hun gezin van 4 uur. Als ik aankom wordt net de ontbijtboel opgeruimd. De kids wervelen al door het huis, maar moeten zich nog wel aankleden. Dus we beginnen boven vandaag. Terwijl de oudste van de hoogslaper af springt verstopt zoon nummer twee zich onder het dekbed: hij wil absoluut niet op de foto!
Terwijl de kleine meid een dutje doet, gaat het dagprogramma van de rest in sneltreinvaart verder: spelletje spelen, bramen plukken met papa, stoeien met mama, heel veel potjes dammen, superhoog schommelen en voor het eerst wiebelen op de skeelers.
En nóg was de energie niet op. Het was een ochtend vol vrolijkheid en af en toe een traantje, maar dat hoort erbij als je zo hard aan het spelen bent.
En zoonlief die niet op de foto wilde? Hij vond de foto’s geweldig!
