Stel, je bent 7 en je vader is een half jaar naar heul ver weg. Zo ver weg als je op school met aardrijkskunde nog niet gehad hebt. En dan ben je thuis met mama en je zusje. Ook leuk, maar niemand kan zo goed voorlezen als papa. En naar papa kan je zwaaien als je helemaal zelf naar het skateparkje aan de overkant van de weg gaat. Dat kan papa namelijk zien vanaf de bank in de woonkamer. Maar nu dus even niet.
Maar verder ben je gewoon een jongen van 7. Die hoort hoe de grote mensen over hem praten. Die graag goed zijn best wil doen op school, maar dat het soms lastig vindt met alle afleiding. Die ook gewoon met zijn zusje vecht om de stiften, want er is maar 1 goede rode en die heb je allebei NU nodig. Die graag een mooi verjaardagscadeau als verrassing voor mama koopt, en dat samen met papa en zus via Skype en bol.com ook gewoon fikst. En dan heel gespannen toekijkt of mama het wel leuk vindt.
Je bent die jongen van 7 die zo graag op zijn vader wil lijken. Die een supercoole legerkamer helemaal zelf heeft gestyled met allemaal gadgets die je zelf hebt onderhandeld op de legerspullenmarkt. Hoe gaaf is dat! En een camouflagepak, net als papa, met je naam erop.
Stel, je bent die jongen van 7. Die jongen die zo graag wil zijn als papa. Maar ook weer niet, want dan ben je zo vaak ver weg van huis en dat is eigenlijk helemaal niet leuk.
Van mijn fotoreportages maak ik altijd een album en een slideshow. Deze slideshow is het verhaal van dit gezin, en van deze lieve, stoere jongen in het bijzonder, met de muziek van papa en mama: “So close, no matter how far”.
Voor een Day in the Life reportage loop ik een aantal uur mee met jullie gezin. In mijn slideshow en album geef ik jullie terug hoe het (voor mij) voelt om jullie te zijn. Hoe het voelt om je zoon van 7 te zijn. Hoe het voelt om moeder te zijn van 2 peuters die echt wel heel lief zijn, maar die je af en toe zo graag even achter het behang zou plakken. Dat gevoel, die herinneringen, die krijg je terug na een paar uur Melissa op bezoek.
Neem gerust contact met me op als jij dit gevoel ook voor jouw gezin als permanente herinnering wilt hebben. Want sommige dingen komen nooit meer terug…
Over veerkracht en persoonlijke missie – en hoe ik aan die gekke hand kom.
Simon Sinek schreef in zijn boek de Golden Circle – Startwith Why over Why, How en What. Officieel is het een marketingverhaal, maar je kunt het ook makkelijk op jezelf toepassen. Wat drijft je? Waarvoor kom je elke dag je bed uit?
Leuke dingen om jezelf af te vragen als je thuis zit met een burn-out, nog leuker om jezelf af te vragen voordat je thuis komt te zitten met een burn-out.
Wat is nu eigenlijk de rode draad in wat ik doe? Ik heb zoveel verschillende dingen gedaan, ik vind zoveel leuk: ik ben fanatiek roeicoach geweest, heb lesgegeven in statistiek (ja, echt!), ik coach op de werkvloer, ik ben organisatieadviseur en ik ben gezinsfotograaf. Zie jij hem?
Voor mij duurde het even, maar ik weet het nu: waar ik blij van word is om mensen te laten zien hoe sterk ze zijn, dat ze meer kunnen dan ze denken, wat ze kunnen leren en hoe goed ze het voor elkaar hebben. Waar ik blij van word is van optimisme, van kansen zien en elkaar helpen ze te benutten.
En ineens passen al mijn banen en projecten daar in:
Neem nu project Thuisfront. Dat doe ik voor gezinnen van uitgezonden militairen, maar eigenlijk nog veel meer voor degenen thuis. Die er met dubbele kracht tegenaan moeten om het gezin en hun werk draaiende te houden. Die mama en papa tegelijk moeten zijn. Die het kunnen. Die het doen. Die alleen even niet meer de tijd hebben om stil te staan en te zien hoe goed ze het kunnen. Terwijl dat zo belangrijk is als je het zwaar hebt. Met mijn foto’s kan ik ze dat geven.
Met de buggy over de skatebaan. “Dat doet hij altijd met zijn vader. Nu doe ik het maar met hem, al kan zijn vader veel harder.”
Over mensen die hun zomervakantie in Corona-rook op zagen gaan, misschien even teleurgesteld waren, maar met een nog veel leuker idee de zomervakantie tegemoet gingen.
Vakantie in Griekenland werd met de fiets door Nederland en aan het einde van elke dag pas ontdekken hoe je slaapplek voor de nacht eruit ziet. Luxe B&B, zolderkamer of pipowagen in de boomgaard?
Deze voorbeelden gaan over kracht en veerkracht. Een goed voorbeeld dat voor ons allemaal geldt is heel recent. Als we terugkijken op de afgelopen maanden van Corona, dan was er in het begin paniek: half-lege supermarkten en stress om de combinatie van werk en zorg. En toen wenden we daaraan. En lieten we als diersoort weer eens zien hoe veerkrachtig we zijn en dat we overal een oplossing op kunnen vinden om het niet alleen werkbaar, maar zelfs leuk te maken. Er ontstonden mooie initiatieven: collectief applaus voor de zorg, pubquizzes via Skype om toch contact te houden en hoogwerkers werden kosteloos beschikbaar gesteld om toch oog in oog met dierbaren te kunnen blijven staan. En ineens was het vanzelfsprekend om thuis te werken en dat onze collega’s konden zien dat we thuis ook nog een heel leven hebben. En dat we nog steeds “professioneel” kunnen zijn, ook al racet er af en toe een peuter door de videocall heen.
En dat is veerkracht: even indeuken en dan terugveren en verder gaan, misschien wel hoger springen dan je daarvoor deed. Het is die veerkracht die ik mooi vind. Waar ik in geloof en blij van word. En ik geloof dat het ook andere mensen energie kan geven om die veerkracht te zien. En als ik dat nou maar genoeg laat zien, dat het dan de wereld een pietsie beetje leuker kan maken.
Mag je dan niet verdrietig zijn? Mag het dan nooit tegenzitten? Natuurlijk wel! Het is niet alleen maar leuk. We verliezen mensen die ons lief zijn, we verliezen misschien onze baan, we hebben wel eens pijn. Dat is naar. Echt naar. Maar de vraag is, wat gebeurt er daarna? Krabbel je op? Hoe doe je dat? Wat leer je van wat er gebeurd is? “What doesn’t break you makes you stronger.”
Onbewust was dat ook mijn motto toen ik in 2004 door een ongeluk mijn linkerduim verloor. Pols en arm in puin, ik kon geen vinger aan mijn linkerhand meer bewegen. Ik werd geopereerd (en nog een paar keer) en ging revalideren. Ik had me voorgenomen om met 9 vingers meer te kunnen dan ik ooit met 10 kon. Bleek één van de fases van rouwverwerking te zijn. Zal best, het heeft me in ieder geval geholpen om heel snel weer zelfstandig te kunnen wonen en alles weer op te pakken wat ik graag wilde. Natuurlijk kon ik bepaalde dingen niet meer. Maar overal was een oplossing voor te vinden, en wat ik niet kon, dat vroeg ik. Dat vinden mensen namelijk helemaal niet erg, helpen. Moest ik ook ontdekken, maar ik heb het geleerd.
Dat is wie ik ben en hoe ik dingen aanpak. Dat is de energie die ik meeneem bij alles wat ik doe, of dat een verandertraject is of een fotoshoot. Denken in mogelijkheden, niet in problemen. En overal de lol van inzien.
Nog 16 nachtjes slapen, dan is papa thuis! Voor project Thuisfront deed ik een gezinsshoot bij Harriëtte en haar 3 kinderen. Een gewone day in the life gezinsshoot, maar dan met één belangrijk persoon minder op de foto: papa is als militair voor een aantal maanden uitgezonden naar ver weg. En toch was hij er een beetje bij, met de foto’s op het aftelbord, de bloemen voor de verjaardag van één van de kinderen en voor iedereen een eigen kaart op het dressoir.
Het is een mooi aandenken geworden voor iedereen. De oudste die zo graag goochelt en grapjes uithaalt en die inmiddels zo lekker zelf kan lezen, de middelste die nu zo netjes binnen de lijntjes kan kleuren en de jongste die er op los boeft. Met twee handjes uit een beker drinkt en daarna lekker met de vork in de melk zit te roeren. Laarsjes verkeerd om aan en lekker druifjes snoepen als je denkt dat mama het niet ziet. Maar ook het samen spelen, samen koken en kroelen met mama. De kleine grote dingen van het leven met kleine kinderen.
Dit zijn de dingen die papa gemist heeft de afgelopen maanden. De ontwikkeling van de kinderen die zo ontzettend snel gaat op deze leeftijd. Maar dit zijn ook de dingen waarvan je denkt: dat onthoud ik wel. Maar weet je, dat doe je niet. Niet alles. Niet alsof je het voor je ziet. Ik weet het van mezelf, dingen die ik van de oudste niet opgeschreven of gefotografeerd heb omdat ik dacht dat ik het wel zou onthouden. Niet dus. En dat maakt deze foto’s zo mooi en belangrijk. Voor nu, maar vooral voor later.
Als je als fotograaf zegt dat je een paar uur meedraait in het gezin, dan moet je met alles rekening houden. Ook met Carnaval. Nu ben ik als Brabantste opgegroeid met Carnaval, dus ik vond het ontzettend leuk om juist vandaag een gezinsshoot te mogen doen bij Kim en de kids.
Nu was ik er wel bij, maar de vader van deze 2 meiden is al een paar maanden weg. Voor zijn werk als militair is hij uitgezonden. Hij moet niet alleen zijn gezin missen, maar ook Carnaval. Extra reden om juist vandaag een shoot te plannen.
Toen ik aankwam waren de voorbereidingen al in volle gang: snel een boterhammetje eten en dan naar boven om te verkleden, tandjes te poetsen en het kleinste meiske om te toveren in een Mexicaantje. Vooruit, met supermanjurkje, maar met carnaval kan alles. Grote zus Zebra was er al klaar voor. Toen was het in hoog tempo wandelen, fietsen en steppen om op tijd te zijn voor de start van de optocht.
Precies op tijd kwamen we aan, confetti en serpentines in de aanslag en toen begon de optocht. De kinderen hebben het geweldig gehad. Natuurlijk was het vermoeiend en kwam de onvermijdelijke valpartij met de step. Maar de traantjes waren gedroogd en ik hand in hand met het zebraatje naar huis liep, vertelde ze dat ze het heel leuk had gehad. En confetti gooien was het allerleukste!
Wat ik zo leuk vind om te merken is hoe snel de kinderen vertrouwd zijn met deze vreemde mevrouw in huis. Regelmatig word ik mama genoemd, en toen na de valpartij met de step moeders haar handen vol had met de driewieler (links) en de step (rechts), liep ik hand in hand met de kwebbelende brokkenpiloot naar huis.
Wil je meer weten over mijn project voor de gezinnen van uitgezonden militairen? Lees dan hier verder.
