Tja wat was het eigenlijk, die shoot begin dit jaar? Was het een babyshoot of gezinsshoot? Eigenlijk was het allebei: het was een fotoshoot van een gezin waar kortgeleden een baby bij gekomen was.
En wat voor shoot! Dit was er eentje volgens het boekje: Ze zaten midden in een verbouwing. Ik arriveerde de dag voordat de sloophamer in de achterpui zou gaan. Gezin nog in pyjama toen ik aankwam. De croissantjes werden net in de oven gelegd en tijdens het ontbijt was het tijd voor het ochtendberaad: wat gaan we doen vandaag? Eerst in bad natuurlijk, dikke pret met de broers samen in het grote bad. Daarna werd de kleine dame wakker en was het tijd voor het kleine badje en een knusse voeding bij mama. Maar voeden met 2 grotere kinderen in huis is heel wat anders dan je eerste kind voeden: intussen moet er voorgelezen en mee gepuzzeld worden. Multitasken ten top!
Juist een shoot als deze maakt een waardevol album en slideshow: ik heb precies kunnen laten zien wie ze waren op dat moment in hun leven. Een herinnering voor de toekomst!
Als je bij mij een fotoshoot boekt krijg je na afloop natuurlijk de foto’s, maar ook altijd een album. Want mooie foto’s verdienen een mooiere plek dan een mapje op je harde schijf. Daarnaast maak ik ook een slideshow voor jullie met het verhaal van jullie dag op muziek gezet. Hieronder zie je de slideshow van deze shoot. Hieronder neem ik je mee in zomaar een zondagochtend bij dit gezin.
Omdat je wilt onthouden hoe jullie wáren, niet alleen maar hoe jullie er uitzagen.
Waarom documentaire gezinsfotografie? Iets meer uitleg graag…
Traditionele gezinsfotografie focust op hoe iedereen eruit ziet, op het maken van een zo mooi mogelijk plaatje, met perfecte belichting en fijne poses die geluk en geborgenheid uitstralen. Maar dat perfecte plaatje is niet perse het realistische plaatje. In ieder geval niet de hele dag… In documentairegezinsfotografie gaat het erom hoe het voelt, het gaat om de dagelijkse beslommeringen, de gelukkige en de minder mooie momenten. Het gaat om precies dat wat je je later herinnert van je kindertijd: de liefde, maar ook de ruzies en weer goedmaken, samen ontbijten op zondagochtend, uitgeschopte sokjes omdat blote voetjes gewoon fijner is.
Omdat ruzie maken er ook bij hoort.
Het leven met kleine kinderen is geweldig, maar ook ontzettend vermoeiend, druk en rommelig. Het gaat dwars door het hele huis heen, van kamer naar keuken naar boven in 5 minuten. Binnen, buiten, weer naar binnen. Je hebt soms niet eens de tijd om er bij stil te staan. Geen tijd om te beseffen hoe goed jullie het eigenlijk voor elkaar hebben.
Als je al weet wat er komen gaat, maar het kusje belangrijker vindt dan die roze plaksnoet op je wang.
Met mijn foto’s herinner je je later hoe het was om kind of ouder te zijn in jullie gezin. Niet in ieder willekeurig gezin, maar precies júllie gezin. Met jullie gebruiken, jullie manier om je liefde aan elkaar te tonen, jullie manier van ruzie maken en het weer goedmaken. Ik geef je herinneringen aan het favoriete shirt van je dochter. Beetje versleten, beetje te klein, maar het mag nog niet weg! Ik geef je herinneringen aan de favoriete houding van je zoon, die op zijn zij met zijn hoofd op zijn arm met de auto’s ligt te brrrroemen. Ik geef je de herinneringen aan de tijd dat je ’s avonds op de bank ploft nadat de kinderen eindelijk op bed liggen. Herinneringen van samen chipjes eten op de bank voor de tv, herinneringen van op zondagochtend met alle kids in bad.
De beste manier om met je auto’s te spelen!
Met deze foto’s onthoud je hoe het echt was. En als we elkaar in de loop van de tijd vaker ontmoeten, zie je ook hoe jullie leven door de jaren heen verandert. Grotere kinderen, andere huisdieren, andere manier van spelen en ander interieur.
Met mijn foto’s kunnen jullie kinderen zien hoe veel er van ze gehouden werd (en wordt), hoe leuk jullie het hadden en ook dat het soms gewoon een beetje saai of mopperig was.
Als dit is wat je jezelf en je kinderen cadeau wilt geven, dan ben je aan het juiste adres.
Wie heeft het niet gedaan, nibb-its als ring, of bugles op je vingers? Als je dan ook nog toevallig een matchend shirt aan hebt is de fotograaf helemaal gelukkig ?
Wat is documentaire gezinsfotografie?
Het is niet zozeer een stijl, als wel een manier waarop de fotograaf te werk gaat.
Documentair betekent waarheidsgetrouw, wat inhoudt dat een documentair fotograaf een deel van de werkelijkheid laat zien. Een foto van een documentair fotograaf is nooit in scene gezet, mensen hoeven niet te poseren en ook niet daar te gaan staan waar het licht het mooist is. Je hoeft dus niet van tevoren naar de kapper, je huis hoeft niet opgeruimd, je hoeft niet na te denken over wat je wel of niet moet doen als die camera in de buurt is. Het enige wat je hoeft te doen is vader of moeder zijn, partner zijn en vooral: jezelf. Altijd strak in de make up? Dan ook als ik er ben. Op zondag tot 12 uur ’s ochtends in je pyjama? Dan ook als ik er ben. Want dat is wie jullie zijn.
Omdat alleen opa zittend de schommel duwt en er altijd wat geks van maakt.. Dat maakt ons gezin ons gezin.
Makkelijk gezegd natuurlijk, gewoon zijn wie je bent. Dat valt al lang niet altijd mee zonder fotograaf in huis, maar nu drentelt er ook nog een dame met een camera om je heen.
Ten eerste: als ik bij jullie ben, dan probeer ik niet onzichtbaar te zijn. Dat lukt sowieso al niet met mijn 1 meter 80, maar het is ook compleet zinloos en heel ongezellig. Ik ben gewoon een tijdje bij jullie op bezoek. We kletsen, leren elkaar kennen en lachen allemaal even hard om de gekke fratsen van de kinderen. Dit maakt het voor jullie een stuk minder ongemakkelijk, en zo heb ik ook een leuke werkdag.
En het gaat niet alleen om de lol, als ik júllie moet laten zien op mijn foto’s dan moet ik ook de kans krijgen om jullie te leren kennen. Daarom duren mijn shoots ook minimaal 3 uur. Dan kunnen we elkaar rustig leren kennen, kunnen jullie wennen aan aan die camera in huis en kan ik ook jullie echte ik vangen.
En daarom sta ik ook niet achter een plant verscholen de foto’s te maken, maar zit ik er soms letterlijk middenin. Omdat dat de enige mogelijkheid is om het gevoel weer te geven hoe het was. Hoe het was om een peuter van 3 te zijn in jullie gezin. En hoe het was om moeder van 2 kleine dreutels te zijn aan het eind van een slopende dag.
Want dat maakt uiteindelijk de beste fotoreportage: herinneringen aan hoe het écht was.
Letterlijk er middenin: met de confetti tot in mijn ondergoed .
Wil je meer weten? Ben je enthousiast of heb je nog twijfels? Neem gerust contactmet me op, dan praten we samen verder over wat bij jullie gezin past. Als je eerst eens wilt kijken wat je van een reportage kunt verwachten, kijk dan eens bij de blogs of naar de slideshows van verschillende shoots op mijnyoutubekanaal.
Nog 16 nachtjes slapen, dan is papa thuis! Voor project Thuisfront deed ik een gezinsshoot bij Harriëtte en haar 3 kinderen. Een gewone day in the life gezinsshoot, maar dan met één belangrijk persoon minder op de foto: papa is als militair voor een aantal maanden uitgezonden naar ver weg. En toch was hij er een beetje bij, met de foto’s op het aftelbord, de bloemen voor de verjaardag van één van de kinderen en voor iedereen een eigen kaart op het dressoir.
Het is een mooi aandenken geworden voor iedereen. De oudste die zo graag goochelt en grapjes uithaalt en die inmiddels zo lekker zelf kan lezen, de middelste die nu zo netjes binnen de lijntjes kan kleuren en de jongste die er op los boeft. Met twee handjes uit een beker drinkt en daarna lekker met de vork in de melk zit te roeren. Laarsjes verkeerd om aan en lekker druifjes snoepen als je denkt dat mama het niet ziet. Maar ook het samen spelen, samen koken en kroelen met mama. De kleine grote dingen van het leven met kleine kinderen.
Dit zijn de dingen die papa gemist heeft de afgelopen maanden. De ontwikkeling van de kinderen die zo ontzettend snel gaat op deze leeftijd. Maar dit zijn ook de dingen waarvan je denkt: dat onthoud ik wel. Maar weet je, dat doe je niet. Niet alles. Niet alsof je het voor je ziet. Ik weet het van mezelf, dingen die ik van de oudste niet opgeschreven of gefotografeerd heb omdat ik dacht dat ik het wel zou onthouden. Niet dus. En dat maakt deze foto’s zo mooi en belangrijk. Voor nu, maar vooral voor later.
Dat zei een moeder die ik net aan de telefoon had, ze boekte een shoot bij me. Ze zei: “Ik ben niet zo goed in foto’s maken, ik houd er ook niet zo van om op de foto te gaan. Mijn moeder had dat net zo, en nu heb ik dus bijna geen foto’s van haar en van ons gezin van vroeger. Ik wil niet dat mijn kinderen ook geen foto’s van ons hebben”.
En zo stapt ze over haar cameravrees heen omdat ze haar kinderen foto’s van hun jeugd gunt. Wat een topmoeder ben je dan!
Laat dit nu precies de reden zijn dat ik fotograaf ben geworden. De fotoreportages zijn echt leuk voor de vaders en moeders nu, maar voor de kinderen zijn ze later meer dan leuk: ze zijn enorm belangrijk. Ze brengen herinneringen boven aan hoe hun jeugd was. Hoe hun kamer eruit zag, wat hun favoriete speelgoed was en hoe ontzettend veel hun ouders van hun hielden (en houden). Want dat vind ik het mooiste om te laten zien: de liefde in een gezin.
Twijfel je of een fotoshoot iets voor jullie is? Bekijk het eens vanuit de ogen van je kinderen, gun hen deze herinneringen die voor altijd vastgelegd zijn.
Wi je meer informatie? Ontdek danhierwelke fotoshoot het beste bij jullie past, of neemcontactop voor een advies op maat.
Als je als fotograaf zegt dat je een paar uur meedraait in het gezin, dan moet je met alles rekening houden. Ook met Carnaval. Nu ben ik als Brabantste opgegroeid met Carnaval, dus ik vond het ontzettend leuk om juist vandaag een gezinsshoot te mogen doen bij Kim en de kids.
Nu was ik er wel bij, maar de vader van deze 2 meiden is al een paar maanden weg. Voor zijn werk als militair is hij uitgezonden. Hij moet niet alleen zijn gezin missen, maar ook Carnaval. Extra reden om juist vandaag een shoot te plannen.
Toen ik aankwam waren de voorbereidingen al in volle gang: snel een boterhammetje eten en dan naar boven om te verkleden, tandjes te poetsen en het kleinste meiske om te toveren in een Mexicaantje. Vooruit, met supermanjurkje, maar met carnaval kan alles. Grote zus Zebra was er al klaar voor. Toen was het in hoog tempo wandelen, fietsen en steppen om op tijd te zijn voor de start van de optocht.
Precies op tijd kwamen we aan, confetti en serpentines in de aanslag en toen begon de optocht. De kinderen hebben het geweldig gehad. Natuurlijk was het vermoeiend en kwam de onvermijdelijke valpartij met de step. Maar de traantjes waren gedroogd en ik hand in hand met het zebraatje naar huis liep, vertelde ze dat ze het heel leuk had gehad. En confetti gooien was het allerleukste!
Wat ik zo leuk vind om te merken is hoe snel de kinderen vertrouwd zijn met deze vreemde mevrouw in huis. Regelmatig word ik mama genoemd, en toen na de valpartij met de step moeders haar handen vol had met de driewieler (links) en de step (rechts), liep ik hand in hand met de kwebbelende brokkenpiloot naar huis.
Wil je meer weten over mijn project voor de gezinnen van uitgezonden militairen? Lees dan hier verder.
Op een dinsdagochtend was ik te gast bij Suzanne en haar meiden van bijna 3 en bijna 1 voor een korte gezinsshoot. Nog voor ik aankwam ging de deur al open en kreeg ik geen handje van Roos. Want: ze ging vandaag niks anders doen dan anders. En zo is het Roos! Dat is precies hoe een fotoshoot met mij eraan toegaat: je bent wie je bent en je doet wat je altijd doet. Al is het natuurlijk helemaal niet erg om even gedag te zeggen als er iemand binnenkomt 😉
Roos houdt er niet van om te poseren voor een foto, maar ze keek wel enorm uit naar mooie foto’s voor haar nieuwe jungle kamer. En dat is helemaal goedgekomen. Het was een gezellige ochtend met het vrolijke gekwebbel van Roos en de kleine Jasmijn die intussen al tijgerend heel ondeugend de wereld aan het ontdekken was. Er werd gekletst, gekroeld, gekieteld, getimmerd en stiekem met een vingertje van sinaasappelsap geproefd. Er werden koekjes gebietst bij de bakker, gewandeld met de kinderwagen en eendjes gevoerd, veilig van achter mama’s rug. Want oei wat kwamen ze ineens dichtbij!
Het zijn van die simpele dingen om op te schrijven. En er zijn vast genoeg gezinnen die samen boodschappen doen en de eendjes voeren. En toch is het bijzonder. Voor jullie. Omdat het jullie herinneringen zijn aan deze tijd. Leuk voor jezelf om terug te zien, van die heerlijke “o ja” momentjes. Maar ook voor deze twee meiden als ze wat groter zijn. Om te zien met hoe ontzettend veel liefde ze opgevoed worden. En dat gun ik iedereen.
Toen hij 11 dagen oud was maakte ik voor het eerst kennis met de kleine Lucas. Een piepklein, schattig kereltje met een enorme bos donker haar. Zo jong dat hij nog aan het vervellen was. Toen ik aankwam voor deze mini-fotoshoot lag hij heerlijk te drinken bij mama en dat hield hij een hele tijd vol. Ook al is hij in België geboren en heeft hij een Spaanse vader, zijn moeder is Nederlands, dus zo werd ik toch op beschuit met muisjes getrakteerd.
Na de voeding was het tijd om te kroelen met papa. En toen was het eigenlijk slaaptijd, maar net op dat moment kwamen zijn opa uit Nederland en zijn oom, neefje en nichtje uit Amerika op kraamvisite. Die wilden natuurlijk nog wel even kijken bij dat kleine mannetje. Het werd dus een fotoshoot met internationaal karakter! Neef en nicht bleken twee echte wervelwinden te zijn, maar toch viel kleine Lucas lekker in slaap in de woonkamer, onder toeziend oog van zijn trotse opa.
Win een fotoshoot! Vandaag is het blue Monday. Wetenschappelijk berekend of stunt van de reclamemensen, het maakt niet uit: blue Monday is al jaren een feit. Het is de 3e volle week van januari. De feestdagen liggen al weer ruim achter je, de zomervakantie is nog lang niet in zicht en de eerste goede voornemens zijn al weer gesneuveld. Als je het niet was zou je er bijna alsnog depressief van worden. Daar gaan we dus wat aan doen.
Tijd voor wat leuks: ik geef een fotoshoot weg. Een shoot die het leven laat zien zoals het echt is, want het is allemaal zo beroerd nog niet (voor de meeste mensen dan). Niet geposeerd, geen ingewikkeld gedoe. Gewoon jullie die doen wat jullie altijd doen. Het enige wat anders is, is dat ik er bij ben.
Wie gun jij zo’n fotoshoot? Iemand die het nu echt kan gebruiken misschien? Een vriendin die (bijna) moeder is geworden van een kleintje? Of opa en oma die al zo vaak op de kinderen gepast hebben? Of misschien gewoon jezelf?
Twijfel je wat voor shoot je wilt? Kijk hier voor de verschillende voorbeelden.
Wil jij zo’n fotoshoot winnen? Kijk dan op mijn Instagram op Facebookpagina voor de voorwaarden.
Ik geef twee shoots weg: eentje via Facebook en eentje via Instagram. Je kunt dus twee keer meedoen.
Op maandag 27 januari maak ik de winnaar bekend op deze social media kanalen.
Voorwaarden van deelname: je gaat ermee akkoord dat
het een ongeposeerde shoot is (dus geen familieportretten, geen schoolfotokapsels en geen tandpastaglimlachen) en
dat ik de foto’s naderhand mag gebruiken op mijn site en social media.
Over waarom het zo belangrijk is om foto’s van je gezin te hebben.
Vroeger, lang lang geleden, hadden we thuis een videoband van Harrie Jekkers. Het gelijk van de koffietent. Ik heb hem zo vaak gezien dat ik hem helemaal kon meepraten. Eén van de nummers die me is bijgebleven heet Later is al lang begonnen. Toen zong ik het gedachteloos mee. Maar vandaag speelde de tekst door mijn hoofd.
Sparend voor later ga je straks ook sparend dood. Nou is dat nooit echt mijn makke geweest. In letterlijke zin. Maar als je het hebt over het uitstellen van dingen voor later, dan wel. En daar begin ik toch steeds meer van terug te komen. Ik heb te veel mensen gezien de laatste tijd die “later” niet meer mee mogen maken of daar nu in angst voor leven.
Het enige wat ik echt spaar voor later, dat zijn foto’s. Ik probeer er zo veel mogelijk te maken. De kinderen veranderen zo snel. Grappige dingen die ze vandaag doen, doen ze morgen al niet meer. En waar ik bij de oudste dacht: dat vergeet ik toch nooit…wel dus. Na een jaar al. Dus ik leg ze vast. Mooie herinneringen van nu, voor later. En later kan al volgende week zijn, dat maakt niet uit. Maar gewoon een moment om terug te kijken op wat er is en hoe mooi we het eigenlijk hebben.
Het is mijn drive geweest om als gezinsfotograaf te gaan werken. Omdat ik ook anderen gun om eens stil te staan en van een klein afstandje naar hun gezin te kijken en te zien hoe goed ze het eigenlijk voor elkaar hebben.
Om dezelfde reden ben ik een fotoproject begonnen in ons eigen gezin. Elke dag een foto, wat aan het eind van het jaar een album wordt van 366 pagina’s. Eén voor elke dag van 2020. En juist die foto’s helpen om te zien dat het de kleine simpele dingen zijn die het nu zo mooi maken. Dwars door het enorme slaaptekort heen. Dwars door de meltdown rond etenstijd heen. Dwars door de doorgelekte luiers heen. Het is goed zoals het is. Het is mooi zoals het is. En dat mogen we wat mij betreft allemaal wel wat meer beseffen.
Gewoon een zondagochtend in het Brabantse Den Hout. Ik ben op bezoek bij Peter en Rianne en hun 3 kinderen, twee energieke jongens en een meiske van net een jaar oud. We hebben afgesproken voor een fotoshoot van hun gezin van 4 uur. Als ik aankom wordt net de ontbijtboel opgeruimd. De kids wervelen al door het huis, maar moeten zich nog wel aankleden. Dus we beginnen boven vandaag. Terwijl de oudste van de hoogslaper af springt verstopt zoon nummer twee zich onder het dekbed: hij wil absoluut niet op de foto!
Terwijl de kleine meid een dutje doet, gaat het dagprogramma van de rest in sneltreinvaart verder: spelletje spelen, bramen plukken met papa, stoeien met mama, heel veel potjes dammen, superhoog schommelen en voor het eerst wiebelen op de skeelers.
En nóg was de energie niet op. Het was een ochtend vol vrolijkheid en af en toe een traantje, maar dat hoort erbij als je zo hard aan het spelen bent.
En zoonlief die niet op de foto wilde? Hij vond de foto’s geweldig!
